U tehnološki sofisticiranom napadu, napadač je, koristeći samo nekoliko kilograma eksploziva, uspio povrijediti više stotina neprijatelja.
David Hambling, saradnik Forbesa specijaliziran za vojnu tehnologiju, analizira dramatičan niz eksplozija pejdžera u Libanu.
Više stotina pripadnika Hezbollaha teško je povrijeđeno, dok je 12 njih izgubilo život nakon što je istovremeno eksplodiralo više od 3000 pejdžera. Iako niko nije službeno preuzeo odgovornost za napad, postoji snažna sumnja da su iza njega izraelske tajne službe, koje su poznate po svom znanju o tehnološki sofisticiranim operacijama, piše Forbes.
Kako je napad zapravo izveden?
Prve spekulacije sugeriraju da je napad mogao biti rezultat softverskog hakiranja koje je izazvalo pregrijavanje i eksploziju baterija unutar pagera. Baterije koje se koriste u mnogim mobilnim uređajima mogu biti osjetljive na fenomen poznat kao "termički bijeg". Kada se baterija zagrijava tokom korištenja, unutar ćelije započinje hemijska reakcija koja stvara još više topline. Ova reakcija se ubrzava, a u samo nekoliko sekundi temperatura može doseći 400 stepeni Celzija. Na tim ekstremnim temperaturama, hemijski spojevi se raspadaju, stvarajući plinove koji uzrokuju širenje i potencijalnu eksploziju baterije, prenosi Tuzlanski.ba.
Međutim, samo zapaljenje baterije ne uzrokuje eksplozije kakve su zabilježene u ovom napadu. Bilo je sličnih slučajeva, poput zapaljenja Galaxy telefona 2016. godine, povreda uzrokovanih e-cigaretama ili zapaljenja prijenosnog računara na letu Lufthanse prošle godine. Iako bi bilo teoretski moguće razviti bateriju koja bi mogla samozapaliti na daljinu, to bi rezultiralo požarima, a ne eksplozijama poput onih zabilježenih u Libanu.
Izgleda da su napadači uspjeli infiltrirati opskrbni lanac, stavljajući eksploziv u pejdžer ili tokom proizvodnje ili transporta. Pejdžeri AR-924, o kojima se radi, teže samo 95 grama, uključujući bateriju, što jasno pokazuje da je mogla biti umetnuta vrlo mala količina eksploziva.
Male eksplozivne naprave imaju dugu historiju primjene. Na primjer, američke BLU-43 "Dragontooth" mine korištene su u Vijetnamu i težile su manje od 20 grama, s 9 grama tekućeg eksploziva. Ova mina bila je dizajnirana da povrijedi, a ne ubije. Slične mine korištene su i u Ukrajini, a poznate su kao PFM-1, koje često uzrokuju teške povrede.
SAD su također koristile manje mine ispuštane iz kazetnih bombi, poznate kao "šljunak bombe", koje su sadržavale oko 9 grama eksploziva, ali nisu bile izuzetno učinkovite. Njihova je glavna funkcija bila upozoriti na prisutnost neprijatelja.
Iako sama eksplozija nije najučinkovitija metoda, kombinacija eksplozivnog materijala s pejdžerom može stvoriti smrtonosnu napravu. Ako su napadači prilagodili unutrašnje komponente pejdžera da djeluju kao šrapneli, uređaj postaje daleko smrtonosniji. U trenutku napada, mnogi su korisnici pogledali u ekran pejdžera, a pritiskanje tipke moglo je izazvati eksploziju, uzrokujući teške povrede ruku i lica.
Prema izvještajima, povrede su bile toliko teške da su neki liječnici govorili o amputacijama. S obzirom na pažljivo planiranje ovog napada, jasno je da su napadači uspjeli maksimalizirati štetu koristeći minimalne količine eksploziva.
Kako se čini, nakon ovog incidenta, teroristi su svjesni rizika vezanih uz eksplozivne uređaje skriveno u elektroničkim uređajima. No, ovaj napad predstavlja impresivnu demonstraciju kako mala količina eksploziva može uzrokovati velike posljedice. Očekuje se da će budući napadi biti još inovativniji, koristeći slične taktike mikro-municije.
