U Tuzli je danas obilježen jedan od najznačajnih datuma za ovaj grad, ali i Bosnu i Hercegovinu.
Odavanjem počasti i polaganjem vijenaca na spomen obilježje poginulim braniteljima danas je u naselju Brčanska Malta obilježena 32. godišnjica odbrane grada od velikosrpske agresije 15. maja 1992. godine.
Polaganju cvijeća prisustvovali su predstavnici Grada Tuzla i Gradskog vijeća, Skupštine i Vlade TK, boračkih organizacija, te mnogobrojni građani.
Poslije 15. maja Tuzla je granatirana četiri godine. U periodu 15. maj 1992. – 16. novembar 1995. godine, Tuzla je gađana s više od 1.500 projektila različiti kalibara, među njima i rakatema zemlja-zemlja tipa “Volhov”. U granatiranju Tuzle ubijena su 223 civila, dok je 391 civil teže i lakše ranjen. Niko nikada nije odgovarao za ove zločine.
Svojevremeno je Fondacija “Istina, pravda, pomirenje” podnijela krivičnu prijavu protiv visokih dužnosnika JNA Veljka Kadijevića, Blagoja Adžića, Milutina Kukanjca, izvjesnog Praševića, Milana Nedeljkovića, Novice Simića, Mileta Dubajića, Momira Zeca i Veljka Brajića zbog osnovane sumnje da su počinili niz krivičnih djela. Krivična prijava nikada nije procesuirana.
Tuzlanski branitelji smatraju kako će tačka na događaj 15. maj 1992. godine biti stavljena kada se procesuira potpukovnik Mile Dubajić, komandant kasarne Husinska buna.
Protiv njega je podnesena krivična prijava u kojoj se, između ostalog, navodi:
“Dana 15. maja 1992. godine je po naredbi potpukovnika Dubajića na obične vojne i civilne kamione, koji nisu namijenjeni za transport eksplozivnih tereta, izvršen utovar minskoeksplozivnih sredstava te je kamione uvrstio u kolonu i na njih smjestio naoružane pripadnike JNA i rezerviste. Dakle, na eksplozivna sredstva postavio je ljude. Ova vozila nisu bila ničim obilježena niti je kao komandant kasarne bilo koga obavijestio šta prevozi u tim vozilima. Postupivši ovako, potpukovnik Dubajić je počinio krivično djelo “izazivanja opšte opasnosti” iz člana 172. tada važećeg KZ SRBiH (Službeni list SR BiH br.16/77, 32/84, 19/86, 40/87, 33/89, 2/90 i 24/91), kao i krivično djelo “nepropisne predaje saobraćaju eksplozivnog ili zapaljivog materijala” iz člana 178. istog Zakona”. Pravosudne institucije u Srbiji nisu preduzele ništa, ali su godinama proganjale i procesuirale Iliju Jurišića, koji je na kraju oslobođen i izašao kao borac za istinu i pravdu iz beogradskog zatvora.
