Već nekoliko godina Njemačka pokreće ciljane akcije protiv kriminalaca okupljenih u klanove, pri čemu se stalno organizuju spektakularne racije, u kojima policija upada u objekte velikih njemačko-arapskih porodica.
Nekretnine, ali i luksuzni automobili, nakit i druge dragocijenosti, koji su vjerovatno kupljeni novcem stečenim kriminalom, oduzimaju se i postaju vlasništvo države, prenosi Deutsche Welle (DW).
Berlinski javni tužilac je tako 2018. godine oduzeo više od 75 nekretnina velikoj porodici Remo, u vrijednosti od 10 miliona evra, pri čemu je riječ o klasičnom slučaju pranja novca, u kom se ilegalno stečene finansije, u ovom primjeru dobijene od pljački i trgovine drogom, ulivaju u legalne ekonomske tokove.
Krištof Trautfeter, naučni savjetnik u “Mreži poreske pravde”, kaže da Nemačka čini “suviše malo”, kako bi u većim razmjerama ušla u trag onima koji vuku konce u organizovanom kriminalu, a koji u globalnim mrežama profesionalno peru novac “od krijumčarenja droge, korupcije, utaje poreza i drugih krivičnih dijela”.
O tome, koliko se novca “opere” svake godine u Njemačkoj, postoje različiti podaci.
U studiji, koju je 2016. godine naručilo Savezno ministarstvo finansija, navodi se suma od oko 100 milijardi evra, a Evropski revizorski sud procjenjuje da na nivou EU to iznosi oko 250 milijardi.
U “Transparensiju” pretpostavljaju da su stvarne sume mnogo veće, ali ne mogu da navedu tačan broj.
“Spisak skandala s pranjem novca povezanih s Njemačkom posljednjih godina je dugačak”, navodi se u studiji.
Njemačka, ukazuje se, ima ogroman problem s pranjem novca, a protiv toga ne preduzima adekvatne mjere. Problem je prije svega to, što ovaj problem vlasti i političari ne prepoznaju.
Kao drugo, kriminalcima je olakšano neovlašćeno prebacivanje velikih količina novca u inostranstvo ili njegovo ubacivanje u ekonomske tokove preko trgovaca komercijalnom robom, onih koji se bave umjetninama ili agenata za prodaju nekretnina.
Na trećem mjestu je “anonimnost”, pa tako Trautfeter objašnjava da, “iako već 20 godina postoji propis da banke moraju da znaju ko su im klijenti, to ipak nije tako u praksi”.
Četvrta tačka su “veoma mali istražni kapaciteti” u Njemačkoj, pri čemu nedostaje, kako se navodi, specijalizovana finansijska policija.
“Država više ne može da se oslanja samo na napore finansijskih institucija, koje su dužne da prijave slučaj ako sumnjaju”, kaže Trautfeter i dodaje da “ona mora bolje da ih podrži, da podigne svest i poveća kontrolu, ali i da na odgovarajući način sankcioniše kršenja zakona”.
