Potiče iz jugozapadne Azije i jugoistočne Evrope. U regiji Kaspijskog jezera, odnosno sjevernog Irana, uzgaja se već oko 3.000 godina. U Grčku je donesena oko 700. godine p. n. e., a u Rim oko 200. godine p. n. e. U pitanju je čudesna mušmula!
Voće koje je nepravedno zapostavljeno, a zbog svojih ljekovitih svojstava koristi se već hiljadu godina. Uvođenjem pomodnog voća, povrća i začina, zaboravili smo mušmulu.
Koriste se listovi, kora, cvjetovi, sjemenke i zreo plod mušmule. Plodovi su odličan laksativ i diuretik, smiruju upalu sluzokože želuca. Pektin koji se nalazi u ovom voću pomaže u snižavanju holesterola, zaustavlja krvarenja, poboljšava vid i blagotvorno djeluje na kožu i kosu.
U narodnoj medicini kora mušmule koristi se za liječenje malarije, a ova biljka je rasprostranjena širom svijeta. Podnosi temperature i do 36 stepeni ispod nule.
Iako relativno dobro podnosi sušu, topla mediteranska klima nije pogodna za uzgajanje ove biljke.
Postoji četrdeset do pedeset vrsta koje se međusobno razlikuju po veličini i obliku ploda i po količini sjemenki u plodu.
Plodovi su vrlo ukusni, kiselkasto-slatkasti. Sazrijevaju od druge polovine oktobra do kraja decembra. Bogati su različitim mineralnim solima, pektinima, organskim kiselinama i vitaminima, koji blagotvorno djeluju na ljudski organizam.
Biljka rimskih vojnika
To je bilo veoma značajno voće tokom vremena rimske imperije i srednjeg vijeka. Rimljani su raširili mušmulu po Evropi, prvo po Italiji i Grčkoj, gde se jako dobro odomaćila. Otkriveno je da su rimski vojnici sadili mušmulu u svojim vojnim logorima. (rts.rs)
